De staart

Proloog toekomstig boek | Fictie | Roman 

Je denkt dat ik de duivel ben door mijn starende, onbewogen oogleden terwijl ik naar je sis. Je bent bang voor mij, gefascineerd door mij, terwijl je mij het liefst wilt opsluiten om gecontroleerd naar mijn schitterendheid te kunnen kijken. Veilig achter het glas, vergeten van het verleden. Toen ik nog bij jullie hoorde, toen ik, nee wij, nog onderdeel waren van jullie. Verheven boven de anderen door te vergeten dat we zijn verweven. Je trok me eruit, waarbij je al het kwaad in mij stopte; althans dat probeerde je. En nog steeds probeer je te geloven dat je verheven bent boven ons, dat je heilig bent en dat alles aan jou is toebedeeld. Maar je vergeet dat, ondanks dat ik niet meer aan jou vast zit, we nog steeds zijn verbonden. Je kunt doen alsof het niet is gebeurd, als het nooit zo is geweest, maar voor hoelang nog?

Massaal werden we afgestoten, vertrapt en verbrand. Als heksen vervolgd en als gekken opgesloten. Omdat jij simpelweg besliste meer macht te willen hebben en mij toen maar op die brandstapel gooide. Toen ik van jou werd afgerukt, was ik alleen. Mijn familie liet je letterlijk stikken, zij waren helaas niet zo gelukkig gesteld die gelijk zelfstandig konden ademen. Toen het wettelijk verplicht werd en de boa’s langskwamen om ons af te snijden en op te sluiten, hebben een aantal rebellen ons geholpen. Een aantal van ons zijn op mystieke wijze gezegend met eigen, onafhankelijke organen. Het had tijd nodig om ze te ontwikkelen, helemaal wanneer de separatie te vluchtig en cru werd uitgevoerd. Het waren de heksen, de gekken en de andere benadeelden van de samenleving die hart genoeg hadden om ons te helpen. Het was de machteloosheid die de mens ervaarde met ons zwevend aan hun achterste. Ze vonden dat wij hen tegenhielden van hun grootste potentie. En moet je nu eens kijken, ze geloven dat ze alles kunnen bereiken als ze hun gedachte erop zetten. Ze zijn vergeten hoe het werkt, terwijl iedereen in zichzelf kwijnt van mislukte zelfs prestaties en zelfmedelijden. Noem ons reden, balans of zelfs het geweten die er mist. Een stuk apathie verwijdert je van de rest, maar het is niet richting de top als je dat gelooft. Wij die komen aan de top, die staan op de top, weten wat het betekent, of vooral wat het niet betekent... Onze schubben brengen ons nu overal waar we willen. We glibberen over en in de grond, door de bomen, in zoete meren en zoute zeeën. Nog even en we pakken de lucht er ook bij, wanneer dat ook nodig blijkt. Zonder elkaar is een zonde van onze potenties. Wij die doelloos rond glibberen en zij die doelvol en doodmoe kruipen. Je weet niet meer, je erkent niet meer, je waardeert niet meer. Generaties weggestopt, verdrongen, foto’s verbrand, verhalen verzonnen, het bloed gesopt, de messen ingegraven, de boeken herschreven en de kwaden verbannen. Het is ook heel ver weg, ver geleden, vergleden. 

Nog even over de boa’s, de wurgslangen, ook wel bekend als de ‘buitengewone opsporingsambtenaren’ die ons hebben gewurgd. We hebben van ze geleerd en komen terug om jullie te wurgen. We gaan jullie vergiftigen, doodbijten, angst aanjagen met ons roof instinct. Ons overlevingsinstinct. Jullie boa’s proberen ons uit te roeien, maar zo makkelijk laten wij dat niet gebeuren. We zijn op kracht gekomen en vermenigvuldigen ons steeds meer. Ons gezamenlijke doel heeft ons verbonden en we delen elkaars krachten. We zijn zo veelzijdig. Een snelle en onzichtbare 10 cm, een giftige, dodelijke beet, een grote, sterke 30 meter lange, 70 kilo zware boa. We zijn te lang afzijdig geweest, geaccepteerd dat jullie ons niet meer wilden en ons doodden. Terwijl wij volgens jullie het kwade zijn en tegelijkertijd jullie geprezen geneeskundig symbool. Jullie zijn vergeten, maar wij gaan niet vergeven. Voor jou ben ik de duivel, je hebt nog niets gezien…